Πάντα, στη γ@μιόλα την μπάλα, υπάρχει εξήγηση…

«Απίστευτο». «Αδιανόητο». «Δεν γίνονται αυτά».

Και διάφορα άλλα που άκουσα και διάβασα χθες.

Όχι, όχι. Όπως δεν ένιωσα καμία έκπληξη όταν είδα τις προάλλες το περιβόητο ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά για το Μάτι (σ.σ. στο link σχετικό θέμα, και άλλωστε ποιος απόρησε που το ελληνικό κράτος δεν έχει καν τη στοιχειωδώς οργάνωση ενός μπουρδέλου;), τοιουτοτρόπως δεν εξεπλάγην με την πρόκριση της Λίβερπουλ.

Ναι, χωρίς Σαλάχ και Φιρμίνο, ναι με ένα κάρο αναποδιές, ναι με την Μπαρτσελόνα και καλείσαι να γυρίσεις ματς του 3-0.

Υπάρχει όμως κάτι που είχα ακούσει, είχα διαβάσει, δεν είχα… βιώσει. Σε ματς με την… Μπράιτον το είδα πέρυσι. Το λένε… «Ανφιλντ». Δεν υπάρχουν λόγια για να εξηγήσεις τη δυναμική αυτού του σταδίου και την ώθηση που δίνει στη Λίβερπουλ. Ήμουν μέσα στο COP, σκεφτείτε. Ένα αόρατο χέρι που μετατρέπει τη Λίβερπουλ σε μια ονειρεμένη ομάδα. Το πράττει, διαρκώς. Πλέον δεν είναι σύμπτωση.  

Όπως δεν είναι σύμπτωση ο δεύτερος σερί αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα του Ερνέστο Βαλβέρδε σε ημιτελικό και με καλό… αβάτζο από το πρώτο ματς: 4-1 τη Ρόμα πέρυσι, 3-0 τη Λίβερπουλ φέτος.

Μήπως είχε δίκιο τελικά… ο Σωκράτης;

Πέρα από την πλάκα, μιας και το πιάσαμε, μερικά πράγματα που άφησε το ΕΠΙΚΟ Λίβερπουλ – Μπαρτσελόνα 4-0.

Έκλεισε οριστικά και ανεπιστρεπτί ο κύκλος της Μπάρτσα και, νομίζω, ο κύκλος του Λιονέλ Μέσι σε αυτή. Η Μάντσεστερ Σίτι περιμένει, μόνο με αυτόν ίσως κάνει κάτι στο Champions League, η Μπάρτσα οφείλει να… ανασκουμπωθεί και να αλλάξει λογική. Ό,τι ακριβώς… δεν έκανε η Ρεάλ Μαδρίτης μετά τις τρεις σερί κούπες στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να προκαλεί φέτος τον γέλωτα. Αν άφησε κάτι ο Βαλβέρδε ήταν ότι παρουσίασε μια Μπάρτσα πιο κυνική και μεστή αμυντικά. Τι έλειπε; Το winning spirit. Φάνηκε χθες στο «Ανφιλντ» άλλωστε.

Ούτε ήταν τυχαίο το πληρωμένο γραμμάτιο. Σας θυμίζει κάτι…;

Επίσης, μια σοβαρή απορία: πού πας με Τερ Στέγκεν; Για τον Θεό…

Η δε Λίβερπουλ είναι για δεύτερη σερί σεζόν στον τελικό. Από τη Βαλένθια του Εκτορ Ραούλ Κούπερ (2000 και 2001) έχει να υπάρξει ομάδα με δύο απανωτές αποτυχίες σε τελικό, με αυτή την ομάδα όλα να τα περιμένεις. Αλλά θα είναι πραγματικά άδικο τούτη η διετία του Γιούργκεν Κλοπ να μη συνδυαστεί με έναν τίτλο – σημείο αναφοράς!

Και μια χαρά τα είπε χθες ο Θεούλης (μυθική ατάκα…).

Εκτός βέβαια κι αν μας κάνει καμιά χάρη η Μπράιτον την Κυριακή και κάνουμε νταμπλ (χεχε).

Δείτε, λοιπόν, ορισμένοι τη γαμημένη την μπάλα όπως είναι. Στρογγυλή.

Το Πάσχα γνώρισα ένα τρομερό παιδί, 15χρονο, με σπάνια δύναμη μέσα του. Ξέρει αυτός. Με το που με συνάντησε, άρχισε ο Μάκης τα «και πώς να αποκλειστεί η Μπαρτσελόνα του καλύτερου παίκτη στην ιστορία, του Μέσι, από αυτή τη Λίβερπουλ» μπλα μπλα. Τούτη η λογική είναι… η επικρατέστερη. Ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Νεϊμάρ (και τα αρχίδια μου κουνιούνται).

Χθες η Λίβερπουλ «έδειξε» ότι οι μεγάλες ομάδες και οι προκρίσεις δεν στηρίζονται στους παίκτες, όπως π.χ. η Μπάρτσα στον Μέσι (σε υπερθετικό βαθμό). Σόρι, Μάκη.

Και ναι, δεν το πολυπίστευα, το ‘γραψα άλλωστε. Με… έδωσα δημόσια στο Twitter χθες, πρωινό chat με τον συνliverpoolian Γιάννη Ψαράκη (σ.σ. σόρι Ιαν, για καλό το είπα).

Ειρήσθω εν παρόδω, διαβάστε το κείμενο του Γιάννη για τον μαγικό κόσμο του ελληνικού μπάσκετ, όπου στήνουν μέχρι και το… τζάμπολ πλέον.

Ποιος είναι, αλήθεια, ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία; Μεγάλο ερώτημα, αφορμή για μελλοντικό άρθρο. Πάμε και στα (λιγοστά) αποψινά αφού ακούσουμε ένα (τυχαίο!) τραγουδάκι που, πριν από 51 χρόνια, ήταν Νο 1 στη Μεγάλη Βρετανία, το άσμα των Gerry and The Pacemakers από το μιούζικαλ Carousel.

Και ας κλείσω με… Τιτανικό. Δυναμώστε. ΕΠΟΣ.

Τα λέμε και... socialιστικά αν βγει κάνα live betting, είτε στο Facebook group Tipsterάδικο, είτε στο chat στο Telegram ενώ θυμίζω και τη νέα μου σελίδα στο Φατσοβιβλίο…